.. ලේඛකයා, සිය ආත්මීය විඥානවාදී ප්‍රවිෂ්ටයෙන් කෙතරම් අන්ධ වී ද යත්, බහුචිතවාදියා චිත්‍රපටයේ, එහි, ප්‍රධාන චරිතය වන සසිත හැර අන් කිසිවෙකු හෝ කිසිවක් ඔහු නො දක්නේ ය. නමුත් සසිතට “මේ රට හැර ඕනෑම රටක“ ජීවත් වීමට සිතන, ඒ අතර සුලු ව්‍යාපාරයක් ගොඩ නගාගෙන යහපත් විවාහ දිවියක් පතන සුලු රැකියාවක නියැලි හා පසුව වියපත් ව්‍යාපාරිකුට පෙම් බදින පෙම්වතියක් සිටී; විවාහය කල් ගිය, සන්නාලියක වන, එම රැකියාව දියුනු ව්‍යාපාරයක් බවට පත් කර ගැනීමේ අරමුනෙන් පසු වන ආදරනීය සහෝදරියක් සිටී; අරමුනක් නැති ජීවිතයක් ඇති විවාහය කඩාකප්පල් වූ මිතුරෙක් සිටී; සමාජ ආර්ථික ප්‍රශ්නවලින් දැවෙන කම්කරු පන්තියේ පීඩිත කාන්තාවෝ තිදෙනෙක් සිටිති; යුරෝපීය සිහිනය සැබෑ කර දෙන බව හඟවා අවස්ථාවාදී ලෙස ඔහුගෙන් සිය ආශාවන් හා වුවමනාවන් ඉටු කර ගන්නා කාන්තාවන් දෙදෙනෙක් සිටිති; ඉන් එකියකගේ සැමියා යුරෝපයේ සේවය කරයි; තම සේවකයාගේ වෘත්තීය අයිතීන් පාගාගෙන සිටින කයිරාටික හිටපු වාමාංශික, මැරවර ව්‍යාපාරිකයෙක් සිටී. මොවුන් අතර සංවාද හා ගැටුම් පවතී. චිත්‍රපටය නරඹන අපි කොලඹ නගරයේ අදුරු දර්ශන ද ඝෝෂාකාරී බව ද අත්දකිමු. බහුචිතවාදියාගේ චරිතය ගොඩ නැගෙන්නේ මේ සමස්ථය තුල ය.
සිනමා තිරය මත දිග හැරෙන චරිතවලට අර්ථයක් ලැබෙන්නේ එම චරිතය ම තුල ඇති වන අභ්‍යන්තර ගැටුම්වලින් පමනක් නොවේ. එම චරිතය වෙනත් චරිත සමඟ හා සිය පරිසරය ද සමඟ ඇති වන ගැටුම්වලින් වෙන් වූ චරිතයකට අර්ථයක් නොමැත. ලෝකයේ පුද්ගලයෙක්, සමාජයක් හෝ දෙයක් එසේ නො පවතින්නේ ය. නිර්මානයේ දී හෝ විචාරයේ දී මේ අපෝහක නියාමය එක සේ ම බල පවත්වයි. …
කලා කෘතියක සහෘදයාට විඳීමට පුලුවන් වන්නේ එහි අඩංගු දේ පමනක් වන සේ ම විචාරයට භාජනය කල හැකි වන්නේ ද එය ම පමනි. කලාවට බාහිරින් පැමිනෙන කිසිදු අනාඥාවක් පිලි ගනු හැකි නො වේ. කලාකරුවා තමාට බාහිර ලෝකයෙන් උත්තේජය වන්නේ නමුත්, කලා කෘතිය කලාකරුවාගේ ම ප්‍රකාශනයයි. එය ඔහුට හැර අන් කවරෙකුට හෝ නිර්මානය කල නො හැකි ය. … Read more
